Tot het einde heeft de familie de zorg verleend, dus ook bij de uitvaart. Na het afscheidnemen liepen de kinderen en kleinkinderen in stilte naast de baar. Vanuit het uitvaartcentrum naar het crematorium op deze zonnige dag. Allerminst zonnig voor hen, dat zult u begrijpen maar het geeft de dag een minder droevige uitstraling. Daar stond ze. De zonnestralen schenen volop door de ramen en verwarmde de kist. Intense woorden en melancholische klanken van de muziek klonken door de aula. Verdriet maar ook berusting.
Adem houdt op,
Warmte wordt kilte,
Diepe kilte
Echo van vragen
Dat geen antwoord vindt.
Maar een mensennaam
Kan niet vergaan
Niet verzinken in oneindig niets.
Jouw naam
Heeft klank en toon gezet
Van hoe de jouwen verdergaan.
In gemis
Maar ook in vertrouwen
Dat leven léven wordt,
Als er maar genoten wordt
Gevochten en geknokt,
Geliefd en gelachen.
Zo wordt jouw naam
Een roos aan ons hart,
Bloeiend voor altijd,
Geurig en welriekend
Maar ook doornig stekend,
Want jij bent er niet
Als wij jou roepen:
En ons zoeken
Zal nooit vinden worden,
Geen samen lachen en praten meer.
Maar in de stilte
Zul jij bloeien in ons hart
Als schitterende herinnering,
Levend, tegen alle weerwil in.
Tot het einde zijn zij gegaan.